Story - deel 1.

Hee, zoals jullie misschien wel weten, ben ik nogal creatief. Al zeg ik het zelf. Niet opschepperig bedoelt. Ik ben altijd bezig met design, fashion, make-up, gedichten of verhalen. Ik ben bezig met een verhaal-boek achtig iets. Ik dacht dat het wel leuk was om steeds een stukje te bloggen. Dus, hier is het eerste stuk.. (er zitten zeker spellingsfouten in. Probeer je er niet aan te storen aub.)

Het gaat over een meisje, Secyllia. Haar moeder is dood. Wat er met haar vader is, komt later in het verhaal. Ze heeft ongeveer twee jaar in een instituut gezeten, waar ze niet echt de tijd van haar leven had. Het instituut was in Amsterdam. Waar ze ook geboren is. Daar heeft ze een vriendin, waar ze goed mee bevriend is en al haar problemen deeld. Er is een famillie voor haar gevonden, de famillie Portman. De famillie woond op een eiland bij Engeland. Het eiland staat niet op de kaarten en alleen de mensen die er wonen kennen het.Het was een stenen pad dat – niet stijl, maar ook niet vlak – naar boven ging en naar de deur van een stenen huis leiden. Het was niet groot, maar wel groot genoeg voor de familie Portman om een kind te adopteren. Naast de houten deur zat, aan elke kant, een groot wit raam dat tot de grond ging. Door de kanten gordijnen heen zag in, in het linker raam, een vrouw staan. Ze zwaaide. Ik zwaaide terug en keek om me heen. Om hun hele terrein heen stond een houten hek gebouwd. Achter dat hek, aan de rand van het pad, stond een oude brievenbus met daar op zeven namen; Maria, Cole, Maxime, Bella, Sophia, Mark en Julie. ‘We moeten jouw naam er ook nog op zetten.’ Zei de vrouw die net nog stond te zwaaien. Ik lachte naar haar. Ze zag er vriendelijk uit. Ze had een rode bos krullen en grote, heldergroene ogen. ‘Ik ben Maria,’ Zei ze. ‘Goh, wat lijk jij op je moeder.’ Zuchten ze. Toen ze vertelden dat ze een familie voor me hadden gevonden, was ik dol blij. Ik was ook bang, dat de familie niet aardig was ofzo. Maar toen ze vertelden dat mijn “toekomstige moeder” mijn moeders beste vriendin was geweest en dat ze samen op de middelbare school hadden gezeten, was ik minder bang. Maar zenuwachtig.
                Maria pakte een van mijn tassen aan. ‘Dank u.’ Zei ik. ‘Zeg maar “je” hoor, lieverd.’ Maria glimlachte. Op dat zelfde moment kwam er een meisje uit de deur lopen. Ze leek eng veel op Maria. Ze had de zelfde bos krullen en de zelfde groenen ogen. Ze liep naar me toe. ‘Bella, liefje, wil je alsjeblieft Secyllia helpen met haar tassen?’ Maria wees naar me. ‘Het lukt wel hoor,’ Zei ik en lachte naar Bella. ‘En zegt maar Secyl.’ Bella lachte terug. Ze liep naar me toe en pakte toch een tas aan. ‘Dankje.’ Zei ik. Ze lachte weer. ‘Kom, we zaten al op je te wachten.’ Maria wenkte dat ik naar binnen moest komen. We kwamen in een klein halletje, waar Bella mijn tassen neer zette. ‘Dankje.’ Zei ik alweer. Ik was best zenuwachtig en wist niet echt wat ik moest zeggen. In het halletje stond een kapstok die vol hing met jassen. Ik hing die van mij erbij. Recht tegen over de deur was een trap. Aan de muur hingen zes foto’s. Losse portretten van alle kinderen. En een van de ouders samen. In de andere muur was een poort. De poort leidde naar de woonkamer. Bella en Maria gingen me voor. Het was een grote kamer met lichtblauwe muren. Er was een openhaart waar allemaal fotolijstjes, kaarsjes en beelden op stonden. Naast de openhaart stond een klein tv’tje. Aan de muur hingen hier en daar wat schilderijen. Op de bank zat de rest van de rest van de familie. Maxime, een hele knappe lange jongen met wilde donkerbruine haren en donkere groene ogen. Hij was 17. Sophia, een klein 12 jarig meisje. Ze had de zelfde kleur haar als haar broer, maar met de krullen van Maria en Bella. Mark, hij was 10 jaar. Zijn haar was precies het zelfde als dat van Maxime. Het was echt zo’n jochie die zichzelf heel grappig vind. En dan had je nog de kleine Julie. Ze was net 5 geworden en ze had precies hetzelfde uiterlijk als Bella. Julie was echt een schatje. En natuurlijk Bella. Zij was 15, net zoals ik.
                ‘Hee, ik ben Maxime.’ Zei de ongelofelijk knappen god. Zijn ogen straalden als een net opkomende zon die zin had in een nieuwe dag. Ik wist dat ik me niks in mijn hoofd moest laten halen. Ten eerste was hij mijn “peet- broer” en ten tweede was hij veel te knap voor mij.
                ‘Hee, ik ben Secyl.’ Zei ik terwijl er een man binnen kwam lopen met een schaal vol hapjes. ‘Is ze er al?,’ Vroeg de man. ‘Hadden jullie me niet kunnen roepen?’ Zei de man terwijl hij zijn handen afveegde aan zijn schortje dat hij om had. Blijkbaar kookte de man in dit huis. Niet dat het raar is. Maar, ik was het niet gewend. In het internaat waar ik zat moesten de meisjes koken en schoonmaken, de jongens stages lopen. Het was echt zo’n oud internaat, dat nog geloofde dat vrouwen niks konden. Er werkte ook alleen mannen. Allemaal creaps. Maar goed. De man stak zijn hand naar me uit en ik schudde die. ‘ Cole’  Hij lachte. Hij leek heel veel op Maxime, maar dan ouder, zeg maar.